Leesautobiografie

Als klein meisje, las mijn moeder elke avond een verhaaltje. Was ze er niet en werd ik door mijn vader naar bed gebracht dan werd er geen verhaal voorgelezen. Mijn vader zei altijd tegen mijn moeder: “Wat vind ik het knap dat je elke avond een verhaaltje voorleest”. Hij zei dit omdat hij zelf dyslexie heeft. Mijn moeder daar in tegen mocht heel graag lezen.

 Als ik naar bed moest ging ik gewoon mee, maar er moest dan wel een verhaaltje voor worden gelezen. Het was ook wel eens dat het heel laat werd ’s avonds. Dan sloegen we het verhaaltje een keertje over.

  Er was een avond in de week die het belangrijkst was: zondag. Met z’n allen op het grote bed en er werd een sprookje voorgelezen uit een heel groot boek.

 Op de basisschool leerde ik schrijven bij juf Hylkema. Juf las zelf ook voor, uit Pinkeltje bijvoorbeeld. Daarna ging ik naar juf van der Veen. Bij haar leerde ik lezen en dat ging vrij goed. Ik ging tutorlezen samen met kinderen uit de bovenbouw en dat ging ook steeds beter.  Later kwam ik bij juf Blaauw in de klas. Zij las vaak voor uit het boek Meester Jaap.

In groep 7 mocht ik voor het eerst meedoen met de voorleeswedstrijd op school. Mijn beste vriendin won van onze klas. In groep 8 was ik zelf de beste van de klas. Ik ging naar de kwartfinale. Daar las ik uit het boek “Vlinders in je buik”. Het was heel erg spannend maar ik ging door als 3^e naar de halve finale. Helaas haalde ik de finale niet, maar ik vond het heel erg leuk om te doen.

 

In de 1^e en 2^e klas heb ik thuis erg veel gelezen. Eigenlijk altijd voordat ik ging slapen. In de 3^e klas werd dit veel minder. Ik had het druk met andere dingen en had geen tijd meer om te lezen. Dit vond ik best jammer.

 Ik heb dat jaar maar 1 boek gelezen omdat het moest voor school. Het boek heet “Blauwe plekken” en daar heb ik een recensie over geschreven.