Boekverslag 'Tralievader'

.

Tralievader.

Carl Friedman.

Samenvatting

De vader van de ik-figuur, Jochel genaamd, heeft de Tweede Wereldoorlog meegemaakt. Hij heeft in een kamp gezeten, omdat hij van joodse afkomst was en hij praat er nu nog voortdurend over. De vader zegt dat hij "kamp" heeft. Zijn kinderen (het ik-figuur, Max en Simon) vergelijken dat met een ziekte als waterpokken. De kinderen worden beïnvloed door de oorlogstrauma’s van hun vader. Als vader ‘s nachts niet kan slapen en rond gaat lopen, worden ook de kinderen wakker. Ze mogen niet zeggen dat ze honger hebben, want in het kamp werd pas echt honger geleden. Alles wat ze zeggen heeft hun vader veel erger gehad, ze hebben volgens hun vader een luizenleven. Alles wat vader doet en zegt heeft te maken met het kamp. De kinderen zijn op school ook veel met de oorlog bezig, dit is logisch, want ze horen niets anders. De lerares vindt dat ze de oorlog maar eens moeten afsluiten. 
Als vader tbc blijkt te hebben moet hij naar een sanatorium. Tijdens de bezoekuren vertelt hij de kinderen over zijn onderduikadressen. Zo heeft hij samen met andere onderduikers op het platteland gezeten. Ze werden echter verraden door een naburige boer. 
Wanneer vader genezen is van de tbc, mag hij naar huis. Zijn gezin wacht de hele dag op hem, want hij komt veel later dan verwacht. Hij durfde namelijk niet met de trein mee. 
De ik-figuur gaat met haar vriendin, Nellie naar een kerkmis. Ze was er nog nooit geweest en ze gaat er ook nooit meer heen, want ze vindt dat haar vader veel meer heeft geleden dan Jezus. Vader vindt God een "rotzak", omdat hij in het kamp heeft toegekeken hoe iedereen werd doodgemaakt. Dit is een aanleiding voor een hevige ruzie met Max. Max zegt dat vader hem maar eens moet slaan, net als de SS-ers. Vader lijkt lamgeslagen na deze opmerking. 
Max verwijt zijn vader ook dat hij niet is zoals de andere vaders. Die gaan namelijk voetballen met hun kinderen, terwijl zijn vader alleen maar over het kamp kan praten. Vader vertelt dat er in het kamp ook werd gevoetbald, maar dat de spelers soms na de eerste helft al begraven konden worden. Het is dus maar goed dat vader niet van voetballen houdt. Nu is Max onder de indruk: hij rent naar zijn kamertje en begint te huilen. 
Op een dag mogen de ik-figuur en de andere kinderen van Jochel naar de bioscoop. Ze hebben een film over Odysseus uitgekozen. Ze bewonderen hem. De ik-figuur vindt dat vader evenveel te verduren heeft gehad als Odysseus. Allen zijn ze erg onder de indruk van het verhaal. 
Ook vertelt vader dat hij iemand vermoord heeft in het kamp. Hij heeft daar spijt van en verwijt de kampbeulen dat ze hem veranderd hebben in een beest. De kinderen vinden niet dat hij een beest is, want beesten tonen geen spijt. Vader blijkt er toch geen spijt van te hebben dat hij iemand vermoord heeft, maar van de manier waarop hij dat heeft gedaan. Hij had het veel langzamer moeten doen, zodat zijn slachtoffer de doodsangst langer had gevoeld. 
Na de bevrijding hadden de Engelsen de gevangen opgehaald. Ze werden naar een transitkamp gebracht. Daar was gebleken dat de gevangen hun schaamte voorbij waren: ze deden hun behoefte op het gazon. Toen vader eindelijk thuiskwam, wachtte moeder op hem. Hij werd enthousiast omhelsd. Moeder herinnert zich dat nog goed en de tranen lopen over haar wangen, terwijl de kinderen toekijken. 

Argumentatie.

Standpunt: Tralievader is geen leuk boek.

Argument 1: Het boek is erg onduidelijk.

Subargument 1.1: Het boek is verdeeld in veel korte hoofdstukken met steeds verschillende onderwerpen.

Subargument 1.2: Er zijn veel flashbacks in het boek verwerkt. 

Subargument 1.3: De onduidelijkheid komt sterk voort uit het feit dat er een niet bestaande ziekte 'kamp' omschreven wordt. Ik begreep pas later in het boek wat hiermee bedoeld werd. 

Argument 2: Het verhaal is niet volledig.

Subargument 2.1: Er zijn veel open plekken in het boek die niet ingevuld worden. Zoals de situatie van de vader voor het concentratiekamp.

Subargument 2.2: Het boek heeft een open einde, het verhaal wordt opeens afgekapt en zo weet je niet wat er uiteindelijk gebeurt.

Argument 3: Het is geen fijn verhaal om te lezen.

Subargument 3.1: Het onderwerp 'WOII' is niet erg positief van zichzelf en er wordt dan ook heel erg negatief  over verteld in het boek.

Subargument 3.2: De kinderen in het boek worden bang gepraat door hun vader en zijn als de dood voor 'kamp'.

Subargument 3.3: Het boek is ondanks de vele open plekken niet spannend.

Boekverslag 'Toen ik je zag'.

Toen ik je zag.

Isa Hoes.

 

 

Mijn mening over het boek:

Het boek over Antonie is erg heftig en confronterend. Dit komt misschien ook wel omdat het een waargebeurd verhaal is. Tijdens het lezen van dit boek besef je je dat Isa en Antonie het beide niet gemakkelijk hebben gehad. Je ziet dat het leven als BN’er soms best moeilijk kan zijn. Antonie voelde zich heel erg onzeker en had vaak last van depressies. Isa vindt het moeilijk om hem te begrijpen en heeft het ook erg druk met haar eigen carrière. Ik vind het heel erg knap hoe Isa hiermee geprobeerd heeft mee om te gaan. Ook vind ik het knap dat ze dit met iedereen heeft willen delen en er een boek over heeft geschreven. Het verhaal is duidelijk verteld en hierdoor is het boek gemakkelijk te lezen.
Ik denk dat dit boek me het meeste geraakt heeft als ik terugkijk op de andere boeken die ik gelezen heb.

Samenvatting:

De ondertitel van het boek is ‘Mijn leven met Antonie’, dus start Isa Hoes nog voor hun eerste ontmoeting en vertelt ze over hoe ze de bewuste keuze maakte om te gaan acteren, hoe Antonie per ongeluk in het vak rolde en hoe ze elkaar leerde kennen op de set van Goede Tijden, Slechte Tijden.

Ze hebben een turbulente relatie. Niet zozeer doordat ze niet bij elkaar passen, maar omdat ze onder bijzondere omstandigheden leven. Als hun relatie uit komt, is het voorpaginanieuws voor de roddelbladen, en Antonie is zo populair onder de fans van GTST, dat ze niet normaal over straat kunnen.
Af en toe is Antonie een tikje neerslachtig en uitgeblust, maar dat is niet zo heel erg vreemd met zo’n hectisch leven. Als ze beiden uit GTST stappen, gaat het direct beter en komen ze in rustig vaarwater terecht. En als ze wel weer overlopen hebben ze een makkelijke manier gevonden om hun rust weer te pakken; ze gaan op vakantie.
Als acteur heb je een onvoorspelbaar leven. Het ene moment zit je maanden op de bank, en dan opeens moet je verschillende klussen met elkaar zien te combineren. Isa kan hier redelijk goed mee omgaan, maar Antonie niet. Hij heeft vaker last van neerslachtige buien, en is alleen maar moe. Op feestjes en premières laat hij zich van zijn beste kant zien, maar daarna stort hij in.
En dan komt All Stars voorbij. Antonie is direct enthousiast en de film wordt een groot succes. Het grootste succes voor Antonie zelf is dat hij eindelijk iets met een van zijn grootste passies mag doen; muziek. Als Hero scoort hij met ‘Toen ik je zag’ een enorme hit, en samen met Isa en een band, reist hij langs verschillende kroegen en clubs.
Het is een topjaar. Maar door het gebrek aan rust, stort Antonie in. Dus gaan ze weer op vakantie en volgt Antonie allemaal vage “therapieën”. Naar een echte arts wil hij niet, Antonie is er van overtuigd dat het probleem wel meevalt, en dat hij door massages, rebirthen, floating, reiki en shiatsu weer beter in zijn vel komt te zitten.
En ergens heeft hij gelijk, want zijn vreemde buien gaan altijd weer over. En dan is Antonie de perfecte man. Hij werkt hard, hij is lief voor Isa en ze praten erover om een kindje te nemen. In 1998 wordt Isa zwanger. De zwangerschap is zwaar, en vlak voor de bevalling slaat Antonie door. Maar zoals altijd gaat deze bui snel voorbij en na de bevalling blijkt Antonie een geweldige vader te zijn.
Hun levensgeluk lijkt compleet, maar Antonie heeft steeds vaker last van buien en hun relatie wordt steeds zwaarder. Antonie lijkt nog maar twee standjes te hebben; of hij ligt uitgeput in bed, of hij stuitert als een dolle rond. Hij kan en wil niet met Isa praten over wat er met hem omgaat, en Isa kan en wil niet met haar vrienden en familie praten over hoe haar relatie kapot gaat.
Op basis van een boek kun je geen diagnose stellen, maar iedereen die iets weet van psychische ziektes heeft op dit punt van het boek door dat Antonie Kamerling manisch-depressief is. En deze ziekte gaat niet weg door een goede massage en een lange vakantie.
Omdat Antonie elke vorm van behandeling weigert, escaleert de boel. Maar het gaat steeds weer voorbij. Er zijn steeds weer korte periodes dat hij gewoon zichzelf is. Dus blijven ze samen en vecht Isa voor hun relatie. Maar in je eentje kunt je niet vechten en uiteindelijk dwingt ze Antonie om toch naar een arts te gaan. Deze arts geeft aan dat hij het vermoeden heeft dat Antonie manisch-depressief is. Een heftige ziekte, maar met de juiste combinatie van medicijnen en therapie, kun je hier prima mee leren leven.
Maar Antonie wil niet. Op 6 oktober 2010 besluit hij zijn leven te beëindigen.

 

Bron: www.pinkbullets.nl

Interview met Isa Hoes.

"Hoe ben je op het idee gekomen om dit boek te gaan schrijven?"

 

"Ik heb niet zelf bedacht om een boek te gaan schrijven over het leven van Antonie. Ik werd door Uitgeverij Artemis & Co gevraagd om hier een boek over te schijven. Dit leek me meteen een goed idee. Ik wilde dit verhaal graag met mensen delen. Een lange tijd had ik het idee dat dit ons geheim was en dat niemand dit hoefde te weten. Ik ben toch blij dat ik dit met iedereen heb kunnen delen en gelukkig begrepen veel lezers wat ik duidelijk probeerde te maken in dit boek."

"Vond je het moeilijk om over Antonie te schrijven?"

"Het was moeilijk om alles terug te halen maar het begin van het boek was het moeilijkst om te schrijven. Het ophalen van de herinneringen deed  pijn, vooral over het begin van onze relatie. De frustraties van Antonie's depressies kwamen gelukkig niet weer boven tijdens het schrijven van het boek. Dat heb ik een plekje kunnen geven."
"Gelukkig kwamen er veel positieve reacties over mijn boek en werd het een groot succes. Hier ben ik best wel trots op."

"Het ophalen van de herinneringen deed pijn, vooral over het begin van onze relatie."

 "Heb je het allemaal kunnen verwerken?"

"Ik denk elke dag nog wel aan Antonie en ben verdrietig dat hij er niet meer is. Aan de andere kant is er na zijn dood een zwaarte van we weggevallen. Er was geen angst meer."
"Ik vind het heel erg jammer dat het briefje dat achtergelaten is door Antonie zo kort is. Ik had graag wat meer uitleg willen hebben, ook voor de kinderen. Ik kan het ze natuurlijk wel uitleggen, maar ik had liever gehad als het Antonie's eigen woorden waren geweest. Ik hoop nog elke dat op een briefje met de post met daarop een uitleg."

"Ik hoop nog elke dag op een briefje met de post met daarop een uitleg."

 

"Hoe sta je nu in het leven?"

"Ik begin me steeds sterker te voelen als na de dood van Antonie. Ik merk aan mezelf dat ik me veel meer open stel, ook voor de mannen. Ik hield ze nog wel een beetje op afstand, maar kreeg er steeds meer interesse in. Inmiddels heb ik me weer opengesteld voor de liefde, ook al is Merlijn het daar niet helemaal mee eens. 'Hij komt er niet in!' Ik heb hem uitgelegd dat ik niet voor altijd alleen kan blijven.

Ik heb nu een huis gekocht in Amsterdam bij het Vondelpark en wil daar zo snel mogelijk naartoe. Ik wil opnieuw kunnen beginnen maar Antonie zal ik nooit vergeten."

 

Boekverslag "Komt een vrouw bij de dokter"

Komt een vrouw bij de dokter.

 Komt een vrouw bij de dokter gaat over Stijn en Carmen, een jong stel. Ze zijn er gelukkig samen. Ze hebben een dochtertje, Luna van één jaar, genoeg geld, veel vrienden, een mooi huis én beiden een eigen bedrijf. Het verhaal begint wanneer Carmen net te horen heeft gekregen dat ze borstkanker heeft. Een half jaar daarvoor maakte ze zich al zorgen over haar borst, maar toen verzekerde de dokter haar dat er niets aan de hand was. Nu is het dus wel mis. In één klap veranderen de levens van Stijn en Carmen.

 Carmen heeft geen “gemakkelijke” vorm van kanker. Ze heeft een soort van zweer in haar borst. Juist omdat het zo’n zweer is, kan het erg gemakkelijk uitbreiden door haar hele lichaam heen. Borstamputatie is geen optie, bestraling is geen optie. De enige mogelijke behandeling is met een chemokuur. Stijn en Carmen zijn er helemaal van ondersteboven, en ook hun vrienden schrikken allemaal erg als ze het slechte nieuws horen. Carmen ziet erg op tegen de chemokuur, dus heeft ze geluk dat Stijn met haar mee gaat. Het is een drama. Carmens aderen zitten te diep onder de huid, dus het aanprikken van het chemo-infuus is erg moeilijk. Kortom: Carmen gaat erg opzien tegen de chemo’s. Het aanprikken van het infuus is niet het enige probleem dat Carmen met de chemokuren heeft. Na elke behandeling is ze ongeveer twee dagen zo ziek als een hond. Het is kortom allemaal erg zwaar voor zowel Stijn als Carmen. Daarom gaan ze samen naar een psychotherapeute, Gerda. Stijn heeft het niet zo op Gerda, want ze maakt Carmen erg aan het huilen. Hij vindt het verder niet echt nuttig om naar haar toe te gaan, en Carmen vindt het ook wel een beetje onzin. Toch heeft het voor hun relatie wel nut gehad om naar Gerda toe te gaan. Ze houden elkaar na het bezoek beter op de hoogte van hun gevoelens.

 Na een paar chemokuren beginnen Carmens haren uit te vallen. Ze besluit dat haar haar er maar af moet. Dat gaat ook niet helemaal zonder problemen. Ze heeft dan wel een pruik, maar het ding jeukt verschrikkelijk. De chemokuur werkt best goed, maar de tumor moet nog kleiner worden vóórdat de borst geamputeerd kan worden. Daarom gaan ze nu over op bestralen. Ook dit is niet geweldig, want de huid van Carmens borst verbrandt er helemaal van.

 Ondertussen wordt het leven op deze manier voor Stijn óók steeds zwaarder. Hij moet én voor Carmen én voor Luna zorgen, heeft geen seks meer (Carmen wil niet meer) en kan niet meer alle leuke dingen doen die hij vóór Carmens ziekte nog wél kon doen. In ieder geval gaat hij nog wel uit met zijn vrienden op vrijdagavond. Wat hij op zo’n avondje doet? Andere vrouwen versieren! Gewoon, als scharrel, voor het even! Stijn is namelijk monofoob, oftewel: hij kan niet monogaam zijn. Zonder zijn wekelijkse stapavondje met al het vreemdgaan, houdt hij zijn leven niet vol.

 Toch probeert hij er samen met Carmen ook nog wat van te maken. Ze gaan bijvoorbeeld tóch een weekje op vakantie naar Centerparcs. Ze hebben het er absoluut niet naar hun zin, mede doordat Carmen in die week de dokter kan bellen om te horen of de tumor in haar borst wel of niet klein genoeg is om de borst te kunnen amputeren. Als ze uiteindelijk opbelt, krijgt ze te horen dat de chirurg eerst nog naar haar borst wil kijken voordat hij beslist. Dat gebeurt pas vier dagen later. Stijn en Carmen zijn daar niet echt blij mee, omdat ze dan wéér al die tijd in spanning zitten. Gelukkig mag de borst geamputeerd worden van de chirurg. Er is alleen één probleem voor Stijn. De operatiedatum is vier dagen nadat Stijn met zijn vrienden een weekend naar Miami zou gaan…

Stijn heeft geluk: Carmen zegt tegen hem dat hij toch maar naar Miami moet gaan, nu het nog kan. Ook in Miami doet Stijn flink zijn best: hij slaat een meisje aan de haak waar hij het mee doet in de lift van het hotel waar hij verblijft. Wanneer Stijn weer terug komt uit Miami, is het tijd voor de amputatie van Carmens borst. Na de amputatie moeten Stijn en Carmen samen het verband van de wond af halen. Stijn schrikt erg van het platte vlak dat is ontstaan op de plek waar daarvóór Carmens borst zat. Carmen zelf vindt het ook erg lelijk. Het lijkt wel of de amputatie de relatie tussen Stijn en Carmen nog weer iets minder goed heeft gemaakt: Kerst is nou niet bepaald gezellig. Ook de jaarwisseling is een drama. Stijn bedenkt zich dat hij niet weet of hij eigenlijk nog wel van Carmen houdt. De viering van oud en nieuw is ook verschrikkelijk, vooral voor Stijn. Hij heeft het idee dat niemand door heeft hoe erg het is, vooral omdat Carmen doet alsof er niets aan de hand is. Als hij erover begint in de auto terug naar huis, vertelt Carmen hem dat ze niet wil dat iedereen denkt dat ze een zeikwijf is en dat ze daarom doet of alles heel goed met haar gaat. Maar ze zegt óók nog wat anders: ze gaat stoppen met werken!

 Het is carnaval en Stijn is terug in zijn geboorteplaats Breda om lekker te feesten. Zoals elk jaar komt hij Roos weer tegen. Hij vindt haar al vanaf het begin dat hij haar elk jaar tegen komt met carnaval erg leuk. Hij probeert haar elk jaar opnieuw te versieren, maar ze wijst hem steeds af omdat hij getrouwd is. Ook dit jaar wijst ze hem af, maar Stijn heeft nu een slim plan: Roos woont ook in Amsterdam, dus hij nodigt haar uit voor een borrel. De rest van carnaval is ook erg naar Stijns zin, hij blijft zelfs nog een dag langer. Dit tot Carmens ongenoegen.

 Als hij weer naar huis gaat en op zijn werk komt, heeft hij een mail van Roos: ze wil op vrijdag wel met Stijn afspreken. Ze spreken af, en het afspraakje eindigt bijna in een vrijpartij. Bijna, maar net niet: Roos zegt nét op tijd dat ze het beter niet kunnen doen. De volgende week mailen ze veel, en uiteindelijk gaat Stijn onaangekondigd bij haar langs. Daar eindigt hij wel in haar bed. Van deze ene keer komen meerdere keren: Stijn en Roos hebben een verhouding. Stijn mag dan wel dolgelukkig zijn dat hij bij Roos krijgt wat hij thuis tekort komt, hun verhouding maakt zijn leven er niet makkelijker op. Hij is als de dood dat er een gaatje in zijn “Naar-Roos-Smoes” (zoals ik het zou willen noemen; een smoes over waar hij is geweest als hij bij Roos vandaan komt) zit en dat Carmen iets over zijn verhouding te weten komt.

 Carmen heeft gelukkig niets door, ze denkt dat Stijn vlucht in zijn werk en het uitgaan. Terwijl hij als hij zegt dat hij uitgaat, eigenlijk gewoon bij Roos is. Dat hij vlucht in werken en uitgaan, vindt ze natuurlijk niet leuk, maar als oplossing doet ze eigenlijk hetzelfde: ze gaat met een vriendin naar Schiermonnikoog, met een andere vriendin naar New York en met haar moeder naar Londen. Ze gaat zelfs met haar collega’s mee naar Monaco! Ook al heeft ze dan niets door, Stijn vindt toch dat ze moeten praten. Hij weet er al een perfect moment voor: ze gaan samen met Luna een week op vakantie in Club Med, in Zuid-Frankrijk. De avond ervoor gaat Stijn met vrienden uit in Rotterdam. Daarna zou hij in een hotel gaan slapen. In plaats van in het hotel te gaan slapen, gaat hij bij Roos langs. Natuurlijk hebben ze weer seks, maar ze praten ook nog even. Stijn vertelt dat hij niet zeker weet of hij nog wel van Carmen houdt. Roos heeft ook een beetje een probleem gekregen door de verhouding. Ze is namelijk steeds meer voor Stijn gaan voelen, zo vertelt ze hem. Als ze aan het praten zijn, gaat ineens Stijns telefoon: het is Carmen. Stijn neemt niet op, dus belt ze één van de vrienden waarmee Stijn naar Rotterdam was op. Gelukkig dekt deze Stijn in. Toch is Carmen erg boos op Stijn.

 Op vakantie gaat het de eerste drie dagen goed tussen Stijn en Carmen. Maar aan het einde van dag drie is het tijd voor een belangrijk gesprek. Carmen denkt dat Stijn vreemd gaat met de stagiaire van zijn bedrijf. Ze vond namelijk al die tijd al dat Stijn zo vaak weg was. Op de dag dat ze op vakantie gingen hoorde ze dat hij een sms’je binnen kreeg. Ze opende die en zag dat het sms’je van “Natas” was. Er stond iets met de strekking van “Het was geweldig gisteren.” Carmen gelooft natuurlijk niet dat Stijn helemaal niets met Natasja heeft. Ze wordt erg boos op hem, en uiteindelijk komt het hoge woord eruit: ze denkt dat het misschien wel beter zou zijn om te gaan scheiden. Stijn wil het niet, dus Carmen laat het rusten. Ze laat Stijn er nog een weekje over nadenken. Gelukkig bederft het gesprek de rest van de vakantie niet: diezelfde avond hebben ze nog ontzettend veel lol. De volgende dag is het wéér tijd voor een “belangrijk gesprek”. Dit keer gaat het over vreemdgaan. Carmen vraagt aan Stijn hoe vaak hij is vreemd gegaan. Natuurlijk vertelt hij niet hoe vaak hij echt is vreemd gegaan, hij telt alles wat soepeler. Wat hij niet wist, is dat Carmen zelf óók twee keer is vreemd gegaan. Maar het gesprek is niet alleen maar goed: Carmen wil dat hij niet meer vreemd gaat.

 Als ze weer terug zijn in Nederland, gaat Stijn naar Roos toe en zegt haar dat ze ermee moeten stoppen. Echt leuk is het niet voor Stijn, maar het wordt nog veel erger. Carmen blijkt een uitzaaiing in haar lever te hebben: er is geen ontkomen meer aan. Carmen gaat hoe dan ook overlijden aan de kanker. Als ze nog een kankerbestrijding kuur bij Carmen doen, is het alleen maar tijdrekken. Toch besluiten ze nog een kuur te doen: een taxoterekuur. Carmen is best opgelucht dat ze nu weet dat ze dood gaat. Ze gaat weer roken (“het maakt toch niet meer uit”), en doet allemaal leuke dingen met Stijn. Ze gaan samen naar Barcelona en Ierland, en nodigen ook allemaal vrienden uit om samen met hen een weekend door te brengen in een kasteel in Spa. Ook is Carmen lid geworden van een praatgroepje voor vrouwen met borstkanker. Ook schrijft ze voor Luna allemaal dingen op. Carmen wil al die opgeschreven dingen in een koffer doen, zodat Luna later over haar moeder kan lezen.

 Toch gaat het door de taxoterekuur niet echt goed met Carmen. Haar nagels vallen uit, ze wordt weer kaal, en ze heeft veel last van zogenaamd “pleuravocht” – allemaal bijwerkingen van de taxotere. Maar er is nog een veel groter probleem: het aanprikken van het infuus. Dit levert zoveel problemen op, dat ze besluiten over te stappen op een kuur bij een ander ziekenhuis. Daar doen ze namelijk test met een drankje. De arts bij het andere ziekenhuis raadt het drankje af, maar er is nog wel een andere oplossing: een apparaatje dat ingebracht wordt onder de huid, waardoor het aanprikken van het infuus met een naald gaat. Het is dus veel minder pijnlijk dan het aanprikken in de hand. Dit lost het probleem wel op, maar nu is er wéér een ander probleem: de taxotere werkt niet meer. De lever van Carmen zweet vocht dat vol zit met kankercellen. Haar buik vult zich daar helemaal mee. Het vocht kan wel afgetapt worden, maar dan komt het net zo snel weer terug. Dat doen ze dus liever niet. Uiteindelijk moet het toch wel, omdat Carmens buik op klappen staat. Dit is niet fijn: nadat het vocht is weggehaald, gaan al Carmens organen weer op hun oude plek zitten. Dat doet verschrikkelijk veel pijn!

 Ook met Stijn gaat het niet zo goed meer: hij is weer teruggevallen in zijn oude gewoonte van afspreken met Roos. Nu is het Roos die vindt dat ze er eigenlijk mee op moeten houden: ze vindt het vreselijk dat ze steeds in onzekerheid zit of hij een afspraak niet op het laatste moment afzegt. Toch blijft Stijn haar veel sms’en, ook al zien ze elkaar niet zo heel vaak meer.

 Thuis heeft Stijn het ook nogal moeilijk. Carmen en hij zijn Luna aan het voorbereiden op Carmens aanstaande dood. Stijn leest een boekje over een vogeltje dat dood gaat, Carmen doet het iets anders. Ze koopt twee vissen, waarvan er eentje al vrij snel dood gaat. Doen ze nog meer dingen? Jawel: Stijn en Carmen kopen een nieuw huis. Dat is niet het enige: ze krijgen weer ruzie. Carmen wil niet dat Stijn nog uitgaat op vrijdagavond. Daarop wordt Stijn weer boos op Carmen. Uiteindelijk komt het erop neer dat Stijn weg wil gaan van huis, waarop Carmen hem toeschreeuwt dat ze hem helemaal niet nodig heeft. Vlak voordat hij buiten staat, bedenkt hij zich dat hij eigenlijk helemaal niet weg kán. Carmen heeft eigenlijk ook al meteen spijt van wat ze gezegd heeft.

 De problemen zijn nog niet over voor Stijn. Als hij na een tijdje weer naar Roos toegaat, is hij weer te laat. Ze wordt gigantisch boos op hem, en stuurt hem weg. Daarom gaat Stijn maar op zoek naar zijn vrienden die uit aan het gaan zijn. Hij zuipt zich helemaal klem en eindigt met een vriendin van Carmen én de stagiaire van zijn bedrijf in bed. Dan belt Carmen hem op, omdat hij wel erg laat thuis is voor zijn doen. Stijn is nog steeds straallazarus, maar pakt toch de auto naar huis. Ergens onderweg krijgt hij een ongeluk, waar hij gelukkig niets aan over houdt. Als Carmen dát hoort is ze nog veel bozer dan ze al was omdat hij te laat thuis was. Waarom? Als Stijn zo door gaat, is Luna straks niet alleen haar moeder, maar óók haar vader kwijt. Carmen is dus erg boos, zo kwaad zelfs dat ze weg loopt en bij vrienden gaat logeren. Ze komt pas na een dag of twee weer terug. Carmen vergeeft Stijn. Gelukkig maar, want de verhuizing zit eraan te komen! Vanaf het moment dat ze in hun nieuwe huis wonen, hebben ze ook een au-pair. Die hebben ze uit Tsjechië geïmporteerd. Toch helpt ze niet echt: ze is veganist, wil niet fietsen, is erg onhandig en is ontzettend chagrijnig.

 Stijn en Luna zijn weer bijna jarig: de derde keer sinds Carmen kanker heeft. Het ziet er niet naar uit dat de verjaardag vlekkeloos zal verlopen: één van de vrouwen uit Carmens praatgroepje is overleden, en de begrafenis is op de dag van de verjaardag van Stijn en Luna. Carmen wil er graag heen. Uiteindelijk weet Stijn haar over te halen om toch maar thuis te blijven. Niet zo heel lang na de verjaardag krijgen ze weer slecht nieuws: ze moeten stoppen met de kankerbestrijding kuur. Hij werkt niet meer. Carmen wordt opgegeven.

 De dag nadat Stijn en Carmen het nieuws krijgen dat ze de strijd zullen moeten opgeven, belt Stijn Nora op. Nora is niet zijn nieuwste scharrel, hoor! Nora is een vrouw die informatie doorkrijgt uit hogere sferen. Hij gaat bij haar langs. Eerst gelooft Stijn niet in haar verhaal, maar na zijn bezoek is hij bereid haar het voordeel van de twijfel te geven. Hij voelt zich na zijn bezoek aan haar namelijk en stuk gelukkiger.

 Carmen heeft geen zin meer in het leven. Ze wil er mee ophouden. Stijn belt de dokter om te vragen wat de regels van euthanasie zijn. In ieder geval moet de dochter een soort van “euthanasieaanvraagformulier” tekenen. Gelukkig doet de dokter dat. Een tijdje later komt de begrafenisondernemer langs. Eigenlijk hoeft hij helemaal niets te doen: ze regelen bijna alles zelf. De begrafenisondernemer kan hen alleen maar helpen met een kist en een lijkwagen. In de tussentijd komen er erg veel vrienden en kennissen van Carmen langs. Stijn moet helemaal een strak tijdschema maken voor wie wanneer afscheid mag komen nemen van Carmen. Na een dag of 10 is het voor Carmen genoeg geweest: ze wil er de volgende dag mee stoppen.

 Op de dag dat Carmen er mee stopt, vertellen zij en Stijn Luna pas precies wat er gaat gebeuren. Dit is ook meteen Carmens afscheid van Luna. Voordat Carmen definitief afscheid moet nemen van het leven, heeft Stijn nog een video van het nieuwe huis. Ze wonen er nu natuurlijk wel in, maar Carmen heeft niet veel meer gezien dan de slaapkamer. ’s Avonds om half acht komt de dokter met een “euthanasiedrankje”, dat Carmen moet opdrinken. Het zou dan binnen een paar minuten afgelopen moeten zijn. Toch duurt het erg lang voordat er iets gebeurt. De dokter geeft Carmen daarom nog een spuit, waarna haar lichaam het eindelijk opgeeft. Het is voorbij.

Bron: www.scholieren.com

Verfilming

 De film en het boek verschillen heel erg van elkaar. Eigenlijk lijken ze niet eens op elkaar. De enige grote overeenkomst is dat het verhaal gaat over Stijn en Carmen. Carmen krijgt borstkanker en sterft aan het einde van het verhaal. In de periode dat Carmen erg ziek is, gaat Stijn vreemd.

Ik snap niet waarom het verhaal zo verdraaid is in de film. Want ik vind het verhaal in het boek veel mooier. Het maakt meer indruk.

Carmen heeft in het begin van het verhaal al borstkanker volgens het boek. Het eerste hoofdstuk vertelt hoe Stijn voor de zoveelste keer in het Lucas-ziekenhuis komt voor Carmen.

In de film zie je eerst nog een periode dat Carmen nog geen borstkanker heeft. Zo zie je hoe Stijn en Carmen elkaar ontmoeten, dat ze trouwen, verhuizen en een kind krijgen. Pas halverwege de film wordt bekend gemaakt dat Carmen borstkanker heeft.

Een ander verschil is dat in het boek een brief geschreven wordt aan Luna, het dochtertje van Stijn en Carmen.

In de film worden allerlei spullen van Carmen verzameld en in een grote kist gedaan. Dit mag ze op haar 6^e verjaardag openmaken.

De op een na laatste scene van de film en het laatste hoofdstuk van het boek lijken wel heel erg op elkaar. De dokter komt bij Stijn en Carmen thuis. Carmen wil niet langer meer leven en laat zich euthanaseren. Ze krijgt een drankje wat ze opdrinkt. Ze vindt het niet slecht smaken. Na een tijdje sluit Carmen haar ogen en zegt de dokter tegen Stijn dat het gebeurd is. Maar op dat moment zegt Carmen dat ze er nog steeds is. De dokter zegt dat Carmen een sterke vrouw is en geeft haar een spuit. Daardoor sterft Carmen.

 Dit is het laatste hoofdstuk van het boek. De film gaat nog een klein stukje door. Er is te zien hoe Stijn en Luna de kist vol spullen van Carmen openmaken.

Mijn mening over het boek.

Het boek en de film hebben me erg aangegrepen. Ik vind het een mooi verhaal en als ik het lees krijg ik medelijden met Carmen en Luna.

Ik kan de beslissingen van Stijn niet begrijpen. Hij laat zijn vrouw in de steek in de tijd dat ze het moeilijk heeft. Ik vind het heel erg knap van Carmen dat ze Stijn heeft vergeven, dat zou ik waarschijnlijk niet kunnen.
Ik vind dit tot nu toe het mooiste boek wat ik gelezen heb voor mijn leeslijst.

Zeker een aanrader!

Boekverslag Sneeuwengelen.

Sneeuwengelen.

(Eigen samenvatting).

Daphne, Esmee, Zoë, Jennifer, Tanja en Lisa zijn 6 vriendinnen die lief en leed met elkaar delen.

Dit wordt verbroken door een sterfgeval van eerst Daphne die huidkanker heeft en een afscheidsbrief schrijft aan haar vriendinnen met als slotwoorden: Een voor allen en allen voor een.
Maar ook Esmee wordt getroffen door kanker en heeft niet de kracht en moed om te vechten voor deze ziekte. Zij vraagt Tanja die arts is om voor haar een insuline pen te regelen. Zodat ze zelf een einde kan maken aan haar leven wanneer zij dat wil. Een geheim tussen Esmee en Tanja.
Tanja kan hier moeilijk mee om gaan en grijpt naar kalmering pillen. Ze raakt hier zo aan verslaafd dat ze er niet meer zonder kan. Op een zwak moment deelt ze dit met Zoë. Een geheim tussen Tanja en Zoë
Jennifer is psychiater en krijgt een relatie met een cliënt, Luuk. Als ze op de praktijk zijn waar dit gebeurt worden ze bijna betrapt. Onbewust zijn ze op die locatie getuige van een moord op de collega van Jennifer. Omdat ze bang is om haar baan te verliezen verzwijgen Jennifer en Luuk dat zij op die locatie waren. Een geheim tussen Jennifer en Luuk.
Zoë en Lisa zoeken via Tinder een partner. Dit weten ze niet van elkaar. Als ze beide een date hebben gevonden blijkt dat het om dezelfde persoon gaat. Het is Lisa die dit ontdekt en zij zet de jongeman voor het blok om zijn relatie met Zoë te verbreken en zij wil hem ook nooit meer zien. Een geheim dat Lisa verbergt voor Zoë.
Na een gezellige avond is Zoë zo dronken dat ze thuis word gebracht door Tanja. Door wat woorden tussen beide in de auto stapt Zoë kwaad uit en loopt langs de grachten van Leiden naar haar huis. Hier raakt ze in het water en verdrinkt omdat ze niet kan zwemmen.
Na de begrafenis van Zoë besluiten de dames om toch hun geplande vakantie naar Lapland door te laten gaan. Alle drie de meiden worden overspoeld door vervelende sms berichten. Ze beleven een geweldige husky rit met de slee maar met een vervelende afloop.
Door hun hechte vriendschap van de 6 meiden hebben ze ooit besloten om een levensverzekering met elkaar af te sluiten. Dit krijgt natuurlijk een verdacht staartje na 3 sterfgevallen binnen de groep.
Uiteindelijk wordt de sfeer tussen de drie overgebleven meiden er niet beter op. Ze ontmoeten 2 mannen in Lapland. Maar dit is geen toeval.
De spanning loopt op tussen de meiden. Als Luuk dan onverwacht ook naar Lapland komt de waarheid naar boven. Het blijkt dat Luuk een halfbroer is van Esmee. Hij neemt wraak op Esmee door haar de insuline spuit te geven en leest haar dagboek waardoor hij op het pad van de vriendinnen komt en zich zo in het in hun leven komt door nog meer wraak te nemen. Met alle gevolgen van dien.

Door alle gebeurtenissen hebben de dames een naar gevoel over het geld van de levensverzekering die ze hebben gekregen. Ze besluiten om met dit geld een stichting op te richten om mensen met kanker een fijne dag bezorgd.

Mijn mening over het boek.

Ik vind het heel erg leuk boek. Het verhaal confronteert je heel erg met de werkelijkheid. Het is een spannend verhaal maar je verwacht wel een beetje wat er gaat komen. Het boek is zeer makkelijk te lezen en erg boeiend. 

Dit boek valt qua verhaal niet erg te vergelijken met de vorige boeken die ik heb gelezen. De verhalen lijken niet erg op elkaar. Ik vond dit boek mooier als 'Daglicht'.

Boekverslag "Op klaarlichte dag".

Samenvatting van de inhoud
In de proloog maken we kennis met Vincent die bijna door zijn vriendin met een schemerlamp de hersens is ingeslagen. Hij ziet dat ze zijn auto en een tas met geld heeft meegenomen. Hij belt een vriend die hem bijstaat vanwege een schuld van vroeger. Op school heeft Vincent ooit de schuld op zich genomen van een streek en Nico kon daardoor medicijnen studeren. Nu moet hij de wond hechten die Vincent heeft opgelopen. Vincent heeft een zender in de sporttas gestopt, die altijd zal aangeven waar Nathalie is. Hij rijdt vanuit Brabant naar Roermond en gaat bij een bevriend stel van Nathalie naar binnen met een pistool.

Hoofdstuk 1-48
Nathalie denkt dat ze Vincent met de schemerlamp de hersens heeft ingeslagen en ze is in zijn auto gevlucht met haar zoontje Robbie. Ze dacht da Vincent uit boosheid haar zoon iets wilde aandoen en daarom was ze hem te lijf gegaan. Ze rijdt naar Roermond naar haar vriendin Kristien, maar die poeiert haar af. Ze had al veel eerder bij Vincent weg moeten gaan. Ze rijdt door naar Duitsland en gaat op weg naar Italië, waar haar vader een vakantiehuis bezat. Onderweg wordt ze diverse keren gebeld door Vincent die dus waarschijnlijk niet dood is. Ze weet dat hij haar in dat geval zal achterna komen.

Julia Vriens is rechercheur bij de politie in Limburg en wordt geroepen bij de moord op Kristien en Ruud. De lezer weet dat Vincent de dader is, maar de politie weet dat niet. Julia vraagt zich met collega Sjoerd af wat er gebeurd is.


Nathalie zoekt op internet of er een moord op Vincent is gemeld, maar ze vindt niets over de moord. Ze flashbackt naar haar jeugd. Haar moeder en broertje zijn bij een ongeluk om het leven gekomen en haar vader mishandelde haar. Ze was al jong weg uit huis gegaan en Vincent haar had opgevangen. Maar ook die mishandelde haar. Haar vader wordt later bruut overvallen en hij overleeft de mishandeling niet. Waarschijnlijk zat Vincent achter de overval.
Ze ziet dat Vincent haar weer gebeld heeft en ze neemt nu Robbie mee in een nieuwe poging de Zwitserse grens te bereiken.


Julia heeft een vriendje Taco, en ze gaat wat eten en drinken met hem. Hij gedraagt zich als een macho en dat vindt ze niet leuk. Ze is veel meer gesteld op Sjoerd.
Ze krijgen de uitslag van de sectie die op de lijken verricht is en van hun chef krijgen ze de opdracht de zaak snel op te lossen.
Julia start met het buurtonderzoek, maar ondervindt weinig medewerking. In een snackbar krijgt ze twee initialen van een man los, maar deze Marokkaan heeft niets met de moord uitstaande. Hij wordt wel door Julia ondervraagd.

Nathalie komt in Zwitserland maar in de St. Gotthard tunnel raakt ze betrokken bij een kettingbotsing en er breekt brand uit. Ze loopt de tunnel uit met de buggy. Ze wordt naar het ziekenhuis gebracht, maar vlucht daar weer zelf uit weg en met een huurauto rijdt ze naar het vakantiehuis van haar vader In Italië. Haar zus en zwager zitten echter in het huis: die zijn erg verbaasd dat Nathalie daar aan komt. De volgende dag komt ook Vincent op die plek. Nathalie is bang, maar weet weer te vluchten met haar auto. Vincent verwondt zus en zwager van haar en komt daarna weer achter haar aan. Hij wordt opgehouden bij de grens, maar later als ze de reis met de trein voortzet, zit ook Vincent in die trein. Weer weet ze later aan hem te ontkomen.

Bij toeval (!) ontmoet Julia Nathalie een week later ongeveer op de begraafplaats van haar ouders. Nathalie vertelt haar een verhaal en vraagt om onderdak. Dat kan ze krijgen bij de oma van Julia. Ze praat ook met Julia over haar gewelddadige ex. Oma Vriend komt erachter dat Robbie geen jongetje maar een meisje is. Toevallig valt ze daarna van de trap en breekt haar nek, zodat ze niets kan doorvertellen over Robbie. Julia is van slag: haar oma is dood en het huis is overhoop gehaald. Zou de ex van Nathalie daar achter zitten?

Nathalie is van schrik naar de boerderij in Brabant gegaan, maar daar zit Nico, de vriend van Vincent die haar moet “opknappen”. Hij wil haar echter ook verkrachten en dan kan Nathalie die ook een gangstermeisje is, hem doden met het pistool dat ze illegaal heeft gekocht.

Julia krijgt morele steun en meer dan dat van Sjoerd. Ze zijn vroeger verliefd op elkaar geweest en die liefde is van haar kant niet over. Ze komen bijna tot de seksuele daad ware het niet dat ineens Vincent voor het huis van haar oma staat. Ze arresteren hem wegens huisvredebreuk, maar er zijn geen DNA-sporen van hem in het huis te vinden. Voor de dood van oma Vriens is hij dus niet verantwoordelijk. Hij geeft weinig gegevens prijs, maar een politieman herkent hem als de beroemde crimineel Vincent van Assendelft. Onderzoek levert dan op dat Robbie eigenlijk Luna heet en een op klaarlichte dag ontvoerd kind is. Nathalie is nu degenen die gezocht moet worden.

Via de ouders van de gedode Kristien weet Julia los te krijgen dat Nathalie vroeger Dagmar Dalhuijs heette. Ze is een oude vriendin van Kristien op school en ze kende ook Lisa van Meerdonk, de moeder van Luna.
Nathalie flashbackt opnieuw naar de proloog, waar Vincent uit woede de kleine Robbie /Luna
iets wilde aandoen en zij hem met de schemerlamp op zijn kop sloeg. Ze gaat daarna naar het huis van Lisa van Meerdonk en wil met haar praten. Dan wordt onthuld dat deze Lisa tijdens een carnaval haar moeder en broertje Robbie heeft doodgereden. Uit wraak heeft Dagmar nu de baby ontvoerd, maar ze wil haar wel teruggeven aan Lisa. Dan ziet ze echter dat Lisa toch naar de politie sms’t en dan slaan de stoppen weer bij haar doordoor.

Vincent is inmiddels beschuldigd van moord op Kristien en Ruud en om mee te werken geeft hij aan waar Nathalie waarschijnlijk is: op de boerderij in Brabant. Julia en Sjoerd gaan erheen, maar Nathalie vlucht o.a. door het huis in band te steken. Sjoerd wil de kleine Robbie/Luna redden en gaat het brandende huis binnen. Hij raakt onwel en Julia moet haar grote liefde reanimeren. Hij wordt direct naar het ziekenhuis gebracht. De baby ligt buiten aan de rand van het bos, maar Nathalie is zoek.

Julia beseft dat ze teveel houdt van Sjoerd maar ze ziet ook dat Melanie, zijn vrouw, goed voor hem is. Ze wil er niet tussen hen beiden komen en neemt een drastisch besluit. Ze vraagt overplaatsing aan en de chef (die hun liefde heeft opgemerkt) begrijpt haar situatie. Haar vriendje Taco begrijpt de overplaatsing helemaal niet en wil haar slaan, maar ze verkoopt hem een oplawaai en de verkering is meteen over. Ze neemt afscheid van Melanie en gaat richting Amersfoort.

De epiloog
Vincent van Assendelft vertelt dit stukje wanneer hij twee jaar vastzit. Hij heeft voor de moord 15 jaar gekregen en zit zijn tijd lijdzaam uit. Hij weet dat Dagmar niet gepakt is: ze zit met zijn geld in Portugal. Gelukkig is er een belangrijk ding: ze heeft een foto opgestuurd met een kind van een jaar. Hij ziet zichzelf in het kereltje terug.

Bron: www.scholieren.com

Het einde van dit boek vind ik heel erg onverwacht. In het laatste hoofdstuk wordt vertelt dat rechercheur Julia Vriens besluit te verhuizen naar Amersfoort. Ze houdt ongelofelijk veel van haar collega Sjoerd die ook verliefd is op Julia. Alleen is het probleem dat Sjoerd een vrouw en een kind heeft. Sjoerds vrouw genaamd Melanie is ook nog eens de beste vriendin van Julia. Julia vindt dat ze hun geluk niet kapot kan maken en denkt dat als ze nog in Roermond blijft dat het Melanie pijn gaat doen.

Ik had gehoopt dat Julia en Sjoerd samen verder zouden gaan omdat ze al jaren lang om elkaar heen draaien.

Julia heeft al haar spullen ingepakt. Sjoerd ligt nog steeds in het ziekenhuis, ze heeft hem al een tijdje niet gezien. Julia twijfelt of ze Sjoerd zal bellen om hem te zeggen dat ze vertrekt. Ze besluit het toch te doen. De telefoon gaat een paar keer over maar dan hoor Julia het vertrouwde geluid van Sjoerd zijn stem.

“Hey lieve Julia! Wat fijn dat je me even belt.” Zegt hij.

“Sjoerd ik ga je iets zeggen wat je niet leuk gaat vinden. Ik wil Melanie echt geen pijn doen en ik weet niet hoe lang ik het nog volhoudt om tegen haar te liegen.”

“Dat begrijp ik, ik zit met hetzelfde probleem. Ik hou ontzettend veel van je maar kan Melanie niet laten vallen.” Zegt hij.

“Daarom heb ik besloten om te vertrekken naar Amersfoort.”

Het blijft een tijdje stil aan de andere kant van de lijn.

“Sjoerd, ben je er nog?”

Het blijft stil en dan drukt Sjoerd zijn telefoon uit. Julia voelt zich heel erg rot en begint zacht te huilen. Ze wil graag aan het eind van de middag vertrekken en gaat door met het inpakken van haar spullen.

Om 4 uur heeft Julia al haar spullen ingepakt en de verhuizers dragen ze naar de verhuiswagen. Als ze in haar auto wil stappen ziet ze de auto van Sjoerd de straat in rijden. Ze stapt uit en loopt naar hem toe. Sjoerd komt zijn auto uit en geeft haar een kus. Hij zegt dat hij haar niet alleen kan laten gaan, hij heeft alles aan Melanie vertelt en zijn spullen gepakt. Ook heeft hij met Rademakers gesproken en een overplaatsing aangevraagd. Hij gaat met Julia mee naar Amersfoort.

Mijn mening over het boek.

Ik vind dit boek erg spannend en leuk om te lezen. Het is een boek wat je makkelijk kunt lezen en zo uit hebt. Spannend tot aan de laatste bladzijde. Het einde vind ik wel heel erg onverwachts.

Dit boek las gemakkelijker als het vorige boek. Je begrijpt wat je leest en het is makkelijk te volgen.

Boekverslag Daglicht.

Daglicht.

Schrijfster: Marion Pauw.

Ik vind het boek Daglicht een geweldig en spannend boek. In het begin van het boek is het wel een beetje wennen. Dit komt doordat het verhaal door 2 ik-perspectief wordt verteld. Maar als je eenmaal door het begin van het boek heen bent en de manier van vertellen door hebt, lees je het boek vrij makkelijk.

De verhaallijn van Iris Iris Kastelein is een jonge (34 jaar) parttime advocate in Amsterdam die van haar baas een opdracht krijgt de zaakjes te regelen van een man die betrokken is bij de productie van een pornofilm. De aanklacht die civiel is, betreft het feit dat een minderjarige vrouwelijke actrice tegen haar wil zou zijn gebruikt voor een smerige film. De man Peter van Benschop ontkent alles en zegt dat het meisje zelf haar identiteitsbewijs heeft vervalst en het contract zelf heeft ondertekend.
Tijdens de eerste bijenkomst wordt Iris weggeroepen omdat haar zoontje Aron weer eens onuitstaanbaar gedrag op de crèche heeft vertoond. Iris is een alleenwonende moeder omdat de vader van Aron niet van plan was met haar te trouwen, toen ze zwanger bleek. Enkele dagen in de week past haar moeder op Aron, maar de rest van de week moet hij naar een dagverblijf. Zo kan ze haar werk toch combineren met het moederschap. Van Benschop, een machoman die steeds dubbelzinnige opmerkingen maakt, neemt haar het plotselinge vertrek niet eens kwalijk. Hij houdt wel van zo’n pittige tante. Aangezien haar moeder naar Slovenië is, verblijft Iris met haar zoontje in het huis van haar moeder waarin een groot zeeaquarium staat. Aron is gek van de vissen en is bijna ontroostbaar als een heel mooie vis (King Kong) doodgaat. Via een mannetje dat het zeeaquarium wil onderhouden, begrijpt Iris dat er een logboek is en ze ziet dat dit bijgehouden is tot 1999 door ene R.Boelens. Maar er wordt nog niet verteld wie die Boelens is. Het maakt Iris wel nieuwsgierig. Ze gaat naar het adres van Ray, maar een nieuwe bewoner zegt dat ze beter in de gevangenis kan gaan zoeken.

De verhaallijn van Ray
Op 1 juni 2007 wordt de 43-jarige Ray Boelens overgebracht van de gevangenis uit Harderwijk naar de Hopperkliniek, een inrichting voor tbs. Er zit een aantal enge mannen in de kliniek die hem direct wegwijs proberen te maken, maar ook willen intimideren en pesten. Maar Ray is erg gesteld op privacy en wil het liefst dat ze hem rust laten. Van de behandelend psychiater moet hij een brief gaan schrijven aan zijn slachtoffers, zijn buurvrouw Rosita en haar dochtertje Anna. Steeds meer geeft deze verteller prijs over zijn verleden. Hij was een bakkersknecht en deed heel goed werk, totdat zijn Franse baas weer wegging naar Frankrijk. In de winkel maakt hij kennis met zijn mooie buurvrouw Rosita en dochtertje Anna. Hij neemt elke dag voor haar een madeleine (stukje gebak) mee. De vader van Anna wil niet met Rosita trouwen, omdat hij een eigen gezin heeft. Deze Victor komt wel af en toe langs wippen (ook letterlijk) en op zo’n moment mag Ray wel oppassen op Anna. Het maakt hem jaloers.

De verhaallijn van Iris
Een vriendin van Iris zet haar op het spoor door te vertellen dat ze denkt dat Ray een halfbroer van haar is. Het zou dan een voorkind van haar moeder zijn, dat bovendien 11 ja ar ouder dan
Iris is. Wanneer ze in de geheime kamer van haar moeder rondsnuffelt, ziet ze een foto van deze Ray en ze ziet dat hij erg op haar zoontje Aron lijkt. Ze werkt verder nog steeds aan de zaak Van Benschop.. Ze wint de zaak van Van Benschop door een gunstige schikking voor hem te treffen, maar ze scheldt hem daarna voor “klootzak” uit. Dat kan eigenlijk niet vindt haar baas, maar hij ontslaat haar niet. Ze mag zelfs aan de zaak Boelens werken. Ze wil bij haar boer Ray op bezoek

De verhaallijn van Ray
In de kliniek wordt Ray af en toe agressief. Hij krijgt bezoek van een vrouw die beweert zijn zus te zijn. Hij weet niet wat hij ermee aan moet. Intussen is in zijn cel een flinke voorraad coke gevonden en daardoor moet hij enkele dagen in een isoleercel. Dat vindt hij verschrikkelijk, want ook hier vindt hij zich onschuldig. Hij denkt over Rosita en Anna na. Zijn jaloezie op Victor was er op en dag in geresulteerd dat hij met een flink Ikea-mes de banden van diens Jaguar had lek gestoken, maar Victor kon geen aanklacht tegen Ray indienen, want zijn vrouw wist niets van zijn buitenechtelijke relatie met Rosita.

De lijnen van Iris en Ray aan elkaar verbonden.
Halverwege de roman gaan de verhaallijnen steeds meer samenlopen. Ray geeft meer informatie over zijn verhouding tot Rosita die hem meer en meer in haar macht krijgt en min of meer misbruik van hem maakt. Hij betaalt veel zaken als het meubilair voor haar: ze profiteert van hem.

Iris confronteert haar moeder na terugkeer van haar vakantie uit Slovenië met de kwestie Ray, maar Ageeth wil er niet over praten. Ze krijgt van een collega het dossier van Ray en gaat nu zelf op onderzoek uit. Maar bij de politie vangt ze bot, de zaak is helder: Ray is de dader. Hij was op de plaats delict. Ze gaat daarna met buurtbewoners praten die veel informatie over Rosita prijsgeven.

Ray heeft intussen aan de lezer verteld dat hij helemaal in de macht van Rosita was: op een avond komt het zelfs tot een (manuele) seksuele vrijpartij, waarbij Rosita daarna toch wat denigrerend over Ray praat, terwijl hij zelf het idee heeft dat hij nu een gezin kan gaan vormen met haar en Anna. Het was de eerste keer dat hij seks had met een vrouw.

Iris spreekt later weer met haar moeder over Ray en bezoekt daarna Auke Kool (de stiefvader van Rosita) Acht jaar na haar dood heeft Rosita een erfenis ontvangen van een oom en Auke is nu de enige erfgenaam. Maar hij is niet de dader, evenmin als Victor Asscher met wie Iris ook al een praatje maakt. Hij was ten tijde van de moord echter op Kreta en had in de krant over de moord moeten lezen. Zijn vrouw weet nog steeds van niets. Ook ontmoet ze de vriendin van haar moeder die haar over haar moeder dingen vertelt.

Op de dag van de moord ( in1998) is in de bakkerij van Ray het “moederdeeg La Souche”(waarmee hij altijd zo fraai bakte) doodgegaan en hij gaat nogal van slag eerder naar huis. De deur bij zijn buurvrouw staat open en hij ziet dat Rosita en Anna om het leven zijn gekomen door messteken. Wanneer hij naar huis gaat, ziet hij dat zijn moeder het mes van de daad staat af te spoelen en dat ze zijn kleren heeft aangetrokken. Jammer dat hij zo vroeg thuis was gekomen. Maar hij had haar moeten beloven dat hij haar nooit heeft gezien en zo draait hij dus voor de moord op.

In de inrichting vinden ze dat hij beter op de afdeling van de autisten kan plaatsnemen en daar zou hij ook zijn zeeaquarium mogen hebben Maar dan komt ineens zijn moeder op bezoek die van mening is dat Iris te dicht bij haar verleden komt. De advocate heeft namelijk ontdekt dat Twan van Benschop (inderdaad familie van de pornoregisseur) een al heel lang durende buitenechtelijke relatie heeft (gehad) met haar moeder en dat Ray daarvan het product is.

Moeder Ageeth is financieel flink verwend door Twan. Bij haar bezoek aan de kliniek heeft Ageeth de dode vissen meegenomen en ze manipuleert Ray nu zo dat hij een brief gaat schrijven waarin hij stelt dat hij schuldig is. Anders zal hij zijn vissen van haar nooit meer zien. Wanneer Iris de brief ontvangt, neemt ze contact op met de aardige verpleger Mo. Die vertelt haar na een (natuurlijk heerlijke ) vrijpartij dat haar moeder op bezoek is geweest en dat een verpleger door Ageeth te manipuleren is geweest. De videobanden waarop alles staat opgenomen, zijn echter terug te vinden en kunnen aan Iris worden getoond. Die weet dan genoeg om haar moeder het vuur aan de schenen te leggen. De moord kan nooit met een Ikea-mes zijn gepleegd. Daarvoor komt meer het dure kwaliteitsmes uit de keuken van Ageeth in aanmerking. Maar wanneer alles driegt uit te komen, is ook Twan van Benschop ter plekke. Gelukkig weet Iris te ontsnappen en worden niet lang daarna Twan en Ageeth door de politie ingerekend.

In het allerlaatste hoofdstuk zijn Iris en Mo, Aron en Ray op vakantie. Het hoofdstuk heeft veel weg van een epiloog. Ray duikt in zee en geeft de vissen die rond hem zwemmen een naam van patiënten uit de kliniek. Later op het strand vraagt hij of ze nu een gezin vormen. Iris beaamt het. Eind goed al goed.

Bron: www.scholieren.com/boekverslag/66722

Promotie:

Het boek wat je gelezen MOET hebben! 'Daglicht' geschreven door Marion Pauw. Een ongelooflijk spannend boek wat je in 1 ruk uit leest. Het verhaal gaat over Iris Kastelein die een succesvol advocate is, en over Ray Boelens die veroordeeld is voor een dubbele moord. Namelijk op zijn buurvrouw en haar dochtertje. De verhaallijnen van deze 2 personen komt verder in het boek dichterbij elkaar. Want de grote vraag is: Heeft Ray deze dubbele moord wel gepleegd?



Leesautobiografie

Als klein meisje, las mijn moeder elke avond een verhaaltje. Was ze er niet en werd ik door mijn vader naar bed gebracht dan werd er geen verhaal voorgelezen. Mijn vader zei altijd tegen mijn moeder: “Wat vind ik het knap dat je elke avond een verhaaltje voorleest”. Hij zei dit omdat hij zelf dyslexie heeft. Mijn moeder daar in tegen mocht heel graag lezen.

 Als ik naar bed moest ging ik gewoon mee, maar er moest dan wel een verhaaltje voor worden gelezen. Het was ook wel eens dat het heel laat werd ’s avonds. Dan sloegen we het verhaaltje een keertje over.

  Er was een avond in de week die het belangrijkst was: zondag. Met z’n allen op het grote bed en er werd een sprookje voorgelezen uit een heel groot boek.

 Op de basisschool leerde ik schrijven bij juf Hylkema. Juf las zelf ook voor, uit Pinkeltje bijvoorbeeld. Daarna ging ik naar juf van der Veen. Bij haar leerde ik lezen en dat ging vrij goed. Ik ging tutorlezen samen met kinderen uit de bovenbouw en dat ging ook steeds beter.  Later kwam ik bij juf Blaauw in de klas. Zij las vaak voor uit het boek Meester Jaap.

In groep 7 mocht ik voor het eerst meedoen met de voorleeswedstrijd op school. Mijn beste vriendin won van onze klas. In groep 8 was ik zelf de beste van de klas. Ik ging naar de kwartfinale. Daar las ik uit het boek “Vlinders in je buik”. Het was heel erg spannend maar ik ging door als 3^e naar de halve finale. Helaas haalde ik de finale niet, maar ik vond het heel erg leuk om te doen.

 

In de 1^e en 2^e klas heb ik thuis erg veel gelezen. Eigenlijk altijd voordat ik ging slapen. In de 3^e klas werd dit veel minder. Ik had het druk met andere dingen en had geen tijd meer om te lezen. Dit vond ik best jammer.

 Ik heb dat jaar maar 1 boek gelezen omdat het moest voor school. Het boek heet “Blauwe plekken” en daar heb ik een recensie over geschreven.